आभाळ जेव्हा भरून येतं
तेव्हा माझ्याही मनात आठवणिंची काळोखी दाटते
सैरभैर होऊन मग घरटं चुकलेल्या पाखरासारखं
एकेक झाड ते शोधायला लागतं
कितीही समजावलं तरी त्याला उमगत नाही
की घरटं आता राहिलचं नाही
कालपर्यंत माझं जग होतं
त्यातलं काहीसुद्धा उरलं नाही
जाताना तू काहीसुद्धा नेलं नाहीस
म्हणालीस आता तेवढा वेळ नाही
तुझ्याशिवाय जगताना
माझ्याकडे तेवढं सोडून काही नाही
म्हणून म्हणतो परत ये
कधिही न जाण्यासाठी
किती पुरणार आठवणी
तुझ्याशिवाय जगण्यासाठी........
Posted by
• » ѕωαρηιℓ ωαк¢нαυяє « •
0 comments:
Post a Comment
• » मराठी कविता « •